විදුලියක් සේ

මේ විසල් ලෝකුස පුරාවට
තනිකමක් පාළුවක් පැල් බැඳ​
කෑලී කපනා අඳුර පමණෙකි

යළිඳු හිරු සඳු නොනඟිනා ලෙද​

බියක් අසරණ කමක් වටකොට​

තලා මිරිකා ඉරා මා ළය
දරා ගන්නට නොහෙන තරමට​
ගැඹුරු සිඳු ගැබකට​​ හෙලා ඇත 

කැඩුණු වැට ඉණි පෙළට නුදුරින්

නොසිටිමුත් ඇස ගැටෙන මානෙක​

ඇදහුවෙමි ඔබ ඇතයි නිරතුරු

කොතන හෝ රැකවරණ දෙන්නට

නුහුරු නුපුරුදු අඳුරු සෙවණැළි

රකුසු වෙස් ගෙන​ ලුහුබඳින්නේ

මෙතෙක් විඳ නැති කාන්සියකට
බියෙන් මාසිත තැති ගැනෙන්නේ 

එලා මායිම් අපව වෙන්කළ​ 

රජදහන කිරුළද අහිමි බව​

දෙවන වරටත් පසක් කොට දී
හිස් අහස වැනි හිතක් මට දී

​වරක් ගිළිහී මඟ හැරී ගිය​
මගේ ජීවනයේ පහන් සිළ 

සදාතනිකව නිමාවී ඇත

මගෙ ලොවට ඔබ පහන් ටැඹ මුත් 

අඳුර නොබිඳිණි පහන් කඳ මුල

උතුරු පිය සෙනෙහස විඳින්නට​ 

පාරමී දම් පුරා  එන​විට​ 
ගලා ගිය දිය දහර සිඳුණිද

එකම හෝරාවකට ලගුකර ?

අඳුරු රෑ මැද විදුලියක් සේ 
දැවීගිය මගෙ ලොවම අළු කර​

ඔබව මිහිදන් කළ දිනේ

මට දැනුන තනිකම, දැනුන පාලුව​

කෙලෙස උහුලනු, කෙලෙස වාවනු

කියන් මට මපියාණනේ!

​මගෙ ආත්මය සුවඳ ගන්වන 
සිහිනයෙන් ගෑ සුවඳ කල්කය​

අත හැරී නිමෙසකින් මහවේ 

සුවඳ පමණක් ඉතිරිවී ඇත

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර

​

20. 08. 2018