සත් රුවන් වැස්ස​

උදෑසන මලක් වී නුඹ නෙත’ග පිපෙනවා

පිය තෙපුල් නිනද දී මා සවන් පුරනවා

නිබඳ මන ලොල් වඩන මඳ සිනා සලනවා

නුඹේ රුව සිතුවමක් සේ ඇඳී මැකෙනවා

අනන්තා පරිමාණ මිහිතලය තෙමා ලන​

නීලවාහිණිය සේ මා සතත දොවාලන​

සෙනෙහසේ දිව ඔසුව තැළුන හද නිවාලන​ ​

කටුක දිවි කතර මැද කෙම් බිමයි සදාතන​

සඳුන් වනයක් සේම​ සිසිල් සුව දනවනා

අති මධුර ගීතයක් සේ ම’සිත නළවනා

මෑණියෙනි මපෙම්බර දිවි මැඳුර හොබවනා  

මේකුළයි මගෙ ලොවට සත් රුවන් වස්සනා

හිතට අබිමන් වඩන​ අවියක්ය​ සවියක්ය

පිළිමළුන් දිරි බිඳින රණ බිමක කවියක්ය​

දිරි දරා නැඟිටින්න​ නවමු පන්නරයක්ය​

මෙසායා! නුඹෙන් මගෙ ආත්මය සුවපත්‍ ය.​

මල්ලිකා බණ්ඩාර​

23. 03. 2005