නිරායුධ සෙබළිය

නිහඬ රෑ මැදියමේ ගන අඳුරු කුටිය තුළ​

යන්තමට වැනෙද්දී කැකුණ තෙල් පහන් සිළ​

ගෙදර දෙවනත් වෙන්න​  හඬාගෙන උපන් මුත්

ළමා විය යොවුන් විය​ හැමතැනම තහංවිය

නටා කෑකෝ ගසා නිසල බව​ බිඳින්නට​

හිතේ ආසා බෝය​ නැවුම් ලොව​ විඳින්නට

ගුරුගෙදර අණ පණත් දඬුකඳේ ගසනු දැක​ 

ගොළු වුණා කෙළි කවට සිනා නැති ඉසව්වක​

කුල සිරිත් හරස්වී රජදහන​ බිඳෙන​ කොට

සනුහරේ බලමුළුව​ අවි දරා හඹනවිට​

දහ අතේ පිළින දුන් පණ වගේ රකින්නට​

නුඹත් ඔච්චම් කළා නිරායුධ සෙබළියට​  

ඉල ඇටෙන් නිමාවුණ නිසා වහළියක ලෙස​

පරපුරෙන් පරපුරට දරාගත යුතුද දුක​?

හඬක් නැති ගැහැණුකම සිරගතව හිඳිනු දැක​​

නියත මරණෙට බියෙන් ගොළුව මිය යායුතුද​ ​?

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

12.12. 2017