ජීවිතය​

මිට මෙලෝගෙන වුණත්

සඳුන් හරයක් අතේ

අරන් ආ කෙනෙක් නැත​

ඇතොත් මිස බණ පොතේ 

මිහිමඬල​ පිඹින ලද​

ජීවනේ සුළං පොද

උරාගෙන මඳින් මඳ​ ​ ​

නාඩි වැටුණා හෙමින්

හිරු සඳුගෙ කිරණ වැද

නූල් පටකුදු නැතිව

ප්‍රජාපති මුවගැබින්

ලොවට පිළිපන් බවයි 

ආ දොහේ ඉඳලාම 
දවුල් හොරණෑ වයා 
මොරගසා කියන්නේ

නින්ද ගම්, පැළැන්තිය
වරිගෙ වංහුංම​ මිස​ 
මිලක් නැති මිනිස්කම 
කිම කිරා මැන බලන්නේ 

අද ඇවිත් හෙට යන්ට​

ආපු මේ කෙටි ගමන

වංකගිරියක වගේ

ඔහේ වලමත්ව හිඳ​ ​

ආපු කාරණා ගැන​

නොදැන අබැටක් පමණ​

හෙට දිනේ පිටත්වී 

හිස් අතින් යන්න​ටයි 
මේ වතාවෙදිත් අපි
පිඹුරු පත් අඳින්නේ

ජීවිතය ගඟක් නම් 

එය ඔහේ ගලනු ඇත​

ගලාගෙන යන ගඟට

නිමාවක් ඇවසි නැත​

ගඟේ දියවර වගේ

රළු පොළොව මෙළෙක් කර ​

බිඳෙන් බිඳ එකතුවී
යම් දිනක ජීවිතේ
මහ සයුර හැදෙනුඇත​                

  

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

 5. 12. 2017