පළඟැටියෝ පියාඹති

ඕක් ගහයට විසල් ගණ නීල වියන යට​

අතුපතර සළිතකර මුමුණනා 

සිහිල්  සුළඟේ ළයට​ 
​උදාසීනව වුවත් 

සවන් දෙමි ​මොහොතකට​

බිඳුණ උරපතු වෙළුම් නොරිද්දා
අවදි වුණ​ මතක පළඟැටි රෑන

නිදහසේ ඉගිලයයි 
දුර ඈත කොදෙව්වට​

සග සැපතකැයි හඟින මහ මැදුරු තවානේ 

කුණු කාණු දිය අගල් උස් පවුරු පාමුලින්

පස්පියුම් සුවඳ දෙන​ ලිඡ්ඡවී පුරවරේ

සැරිසරා වෙහෙස වුණ​ දින​ ගණන මතක්වී

ඒ කාණු කටෙන් පැන පිහිනන්න වලිදරන​

මාළු කූරියෙකු සේ ගැහෙයි සිත​ ​

වීදියෙන් වීදියට පටු මගෙන් මහ මඟට

දිවා කල ගිනිගහන අව්කූටකේ ඇවිද​

බුන් පැතුම් සිතුවමක දළකඩක් දවටාන​​

දහදියෙන්  දොවනලද  මුහුණු හිත ඇඳෙනවා

නඳුන් උයනේ සරන  ළඳුන් මෙන් සුමටව​ 

පිරියමින් ඔපදැමූ  මුව මඬළ සරහාන

කුණුකාණු උඩින් පැන  ඇවිද යන 

පුරඟනන් ළඟ යදින ළපැටි යාචක පැටව්

දකින​ හිත අවලාද දෙස් දෙවෙල් නඟනවා

සුළං හමනා අතට ඉහිර යන දූවිල්ල

මතකයේ පිටු අතර  තවරාන​
ගෙන්දගම් සුවඳ මුසු මඳ සුළඟ​

මැඳුරුදොර කාණුවේ කුණු ගඳට මුසුවෙලා

කොළොම්තොට  පුරා සැරිසරනවා

එදාටත් වඩා අපුලව නැහැය විදිනවා

හෙට්ටුවෙන් වෙට්ටුවෙන් උනුන් පරයා ඇදෙන​
රථ පෙළට පියාපත් නැතිවදෝ​
නලා හඬ කන් බිහිරි කරනවා
අබිලි වේදිකාවේ පදිකයින් 
ආත-පාතක් නැතුව දුවනවා

කරදියෙන් කැකෑරුණ​ හැම මිනිස් හිතකම​

පොරබදන කටුක දුක

කියවන්ට බැරිව හිත තැවෙනවා 
පියාඹන කාලයට නොදන්වා

ලොව වෙනස් වූ නමුත්  
හිත් වෙනස්වී නැතැයි

මගේ හිත කොඳුරලා කියනවා

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර

​20.02. 2020