සසර පුරුද්ද

වළාවක් වී නුදුරු අහසේ

නීල තුගු කඳු වළල්ලේ

දැවටෙනා මිහිදුම් සළුව මම

සිහින් පවනැල්ලක එතී එන​

ප්‍රේමයේ පණිවුඩය අමුණා

සුසුම් ලන මිහි මඬල වෙත එන​

ගුවන් පාලම සදමි වැහිබර 

අහස සරහන ඉන්ද්‍රචාපෙන්

මුහුදු වෙරළක හුදකලාවී

බිඳුන බෙලිකටු ඇහිඳිනා

ශෝකයේ ගිනිසිළු නිවන්නට​

ඔබේ මුවගින් ගිලිහෙනා

තනුව වී ඔබ​ ළඟ හිඳිමි මම​ 

විරහ ගීයක මිමිණෙනා

සිතිජ ඉම හිරු ගිලෙන මොහොතක​

කිමිද ගත සිත සනහනා

සිහිල් රළ පතරක්ව වැතිරෙමි

දෙපා යුග ළඟ විසිරෙනා

සතර දිග ගනදුර ගලන සඳ

වැතිර රත් හිරු රැස් කැදැල්ලක ​

තවත් මොහොතක් පමා වෙන්නම්

​​නෙත කඳුළු බිඳු වියැකෙනා තුරු

තරු කැකුළු පැස​​ මුවවිටින් බැස​

සැලෙන තුරු නිල් අහස් වියනට​

​හිඳිමි ඉරබට තරුවවී සෙද​

දමා යන්නට දුකයි තනියම

සසර පුරහා ආ පුරුද්දට​ 

මල්ලිකා එම්. බණ්ඩාර​

29.01.2017