පාවෙන පීරිසි

කෑම් මේසෙට යාව​
රතු සිමෙන්තිය පුරහම​
සුදු හුණු බිත්ති මත​

පාට හුණු කූරෙන්
පුංචි සන්දියේ මං

කුරුටු ගෑ නොයෙක ​ සිතුවම්

අදත් ඉකිබිඳිනවා ඉඳ හිට මගේ හිත තුළ​

එක් සති අන්තයක​

මොන්ටිසෝරියෙ නොගිය දවසක​ ​

සුදු හුණු බිත්තියේ

මා ඇන්ද "චිත්තල​" මත​

අපූරුම චිත්ලයක් ඇඳලා!

ලීක්ස් සහ රම්පේ සමඟ කරපිංචා නැටි

ගස් වල කඳන් හා

පුංචි අතු රිකිලි සේ ඇලිලා,

පළාකොළ මැල්ලුම​

ගහේ අතුපතර සේ විසිර ඇත.

බීට්රූට් වැංජන​ පිපුණ රතු මල්වගෙයි ඒ මත​

කහ රතු තැඹිලි පැහැ

මිදී ඇත සුදු පැහැති පසුබිම​

“කවුද අම්මේ මේ, 
මේ තරම් ලස්සන චිත්ල ඇන්දේ?”

අසමි මම.​

නිල් පැහැ කොපුල් තල​

වහන් වෙන්නට හරවා

දෑස් ඉදිමුණු අම්මා 
සිප ගත්තාය මා හිස.

“කුරු මිට්ටෝ ඇවිත්

පියාඹන පීරිසියෙන්

දේදුනු පින්සලෙන්

අඳින්නට ඇති "චිත්ල" රහසින්,

හැලෙයි කිරි ජොග්ගුව​

මගෙ මැණික හනිකට ගිහින්

ඉඳගන්න බංකුව උඩ,​

කිරි ඉහිරුනෝතින්

කැතවේවි මේ ඔක්කොම” .

තාත්තට නෑහෙන්න​

මගෙ කණට කොඳුරා

හෙමින් කීවාය අම්මා.

උදේ තේ මේසෙට​ 
තාත්තා එන්නට පෙර​

බිත්ති සුදු පැහැවෙලා! 
සිමෙන්තිය සේදිලා!

දීසි තුන හතරක විසිරුණ​ කටු එකතු කර

පෑළ දොර අද්දර​ ඉකිබිඳින අම්මා දැක

අසමි මම ආයෙත්,

“කුරුමිට්ටෝ ඇවිත් ඇඳපු චිත්තල මකල දැම්මද​​?

ආපු පීරිසි ටික​ කුඩුවුණේ  බිත්තියේ වැදිලද?”

හිනාවක් නැති වත් 

දිළිසුනා අම්මාගෙ යුගනෙත්

පිළිතුරක් නොලදත් 
ගැහැණුකම ඉකිබිඳියි අදටත්

හුණුකූරු ගිළිහී

පෑන පැන්සල අතට ආ මුත්

සිදුවුණ දේ අදත්

ලියන්නට සිතට නෑ දිරියක්

මල්ලිකා එම්. බණ්ඩාර​ 

23. 01. 2017