සරා සඳ

සසර අරණේ තනිව

සරණ නුඹ මුවැත්තී,

අසරණව ඇති සෙයක් දැනුණි දොඩනා කෙනෙහි

පිළිසරණ නොයැදි මුත් දෑත දිගු කළ සැනෙහි

දැහැන් ගත සිත ඉපිල ගියා නොකරම​ මෙනෙහි

රැගෙන අත’ඟිළි අගින් ඇවිද්දෙමු වල්මත්ව​

නෙතින් නෙත බලාගෙන කිමිදුනෙත් කුල්මත්ව

වනපෙතේ මිමිණුමට සවන් දී එක සිත්ව​

පවන් රැල්ලක්​ වගේ පාවුණා මන් මත්ව​

නුවන් දැල බිඟු රැහැන් පට ඉරී සැලෙන සඳ

රත් නෙළුම්​ පෙති ​ දොවා වැටෙයි ​ මුතු තුසර පොද

එතෙර විය නොහැකි ගං දෑල ළඟ ඇදිලි බැඳ​

නිවා දැම්මේ කිමද​ පහන් වැට පසෙක​ හිඳ ​

අළාමක මනෝමල් යායෙ පිබිදී ඇති

මිලානව නොයන කැකුළක්ව​ පවනේ එතී

නිරාමිස සුවය වළඳන පිණිස නොනැවතී

සරා සඳ ඇවිත් මගෙ හිත හදාපන් සකී


මල්ලිකා එම්. බණ්ඩාර​

07. 02. 2017