දබරින් ආ දෝණිට

තුනී වෙලා මිණිකිංකිණි වදනා

දෙනෝදහක් මැද මාහිත පිනනා

සිනා විලේ රැළි එකපිට අකුලා

රත්මල් පෙති වුණ නිලුපුල් දෑසින්

හෙල්මැළි පැහැගත් මැළවුණ මුහුණින්

පුරුදු කැදැල්ලට නුඹ ඇවිදිල්ලා

හිතට දුකයි නුඹෙ ගොළුවත දැකලා

බිඳුන අකල් මහ දළ වැහි කෝඩෙට​

​සිඳුන පියාපත් යළි පාහන්නද​

හිඳුන සෙනේහය යළි හා වෙන්නද​

කල්ප කාලයක් දුක් උහුලන්නද​

රැඳුන තැනක රන් අස්සනු පුරනා

බඳුන නුඹයි දඹ රන්මය වටිනා

රන් කරඬුව සේ නුඹව දරාගෙන​

මා කුස ඕවිල්ලේ හිඳුවාගෙන​

ළය කකියන ලේ කිරට පෙරාගෙන​

හැදූ මටයි දුක නුඹ හඬනා විට

දීගෙක යන්නට ලහිවුණ දෝණී

නොහොඳ නෝක්කඩු වීදෝහීනී

කඩුල්ල ඇරැලා ගෙයි පරවේණී

හනික වරෙන් මගෙ රන්කඳ දෝණී

මල්ලිකා එම්. බණ්ඩාර

​15.03. 2017