පරාජිත නුවරක

 

නුඹ හිඳී මා අසල හිඳගෙන

හෙලන සුසුමක් ඇසෙන මානේ 

ඒත් හිත වැහිළිහිණියකසේ

සැරිසරයි සක්වළ ඉමේ

 

අස් ලොමක දුර නමුදු අප'තර​

ගව් සගව් හිඩැසක්සේ තැනී 

දෙකඩ කරවන එකම කරුණක්

මහා පවුරක්වී  මැවේ

 

දෙගම් බඩ හිඳ තැනූ පහුරෙන්

එතෙර වෙන්නට අයුරින්

රළු පරළුවී ගඟ ගලායයි

මුරුගසන් වැහි වැටෙනසේ

 

ගෙතූ මල් දම් නැඟූ රන් දද

චණ්ඩ සුළඟේ තෙරපිලා  

තොරණ පාමුල බිම පතිත විණි

අකුණු පහරින් ගිනි වෙළා

 

පවුරු පදනම් සුණු විසුණු විය​

නුවර දොර'ගුළු  දෙදරවා   

 බිඳුනු අසිපත හුදකලාවිය​ ​

ඉන්ද්‍රඛීලය සසළවා  

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

21. 03, 2025

උරහිසක් ඇවසියි!

උරහිසක් ඇවසියි!

අණබෙර ලැවූ මුත්

ගම් නියම් ගම් දොවා

හෙලෙන්නට කඳුළක්

සෝදා පාළුවූ ළතෙත් නැති

මිනිස් පුරවරයේ තැනක

ඇද හැළෙන්නේ කෙලෙස

සෙනෙහසක ගඟුළක්

සිරි කාළකණ්ණි වත සේම

පිරූ පින් මදිවීද සමරන්න​

පින්සර කුමරියට

හත්දොහේ රජ මඟුළක්

ගඳ කළල් ගොහොරුවේ

සූකර රැලක අභිමුව​

විසුළ මුතු අහුරු මත​

කුමට නම් ගෙතුවාද මල්දම්

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

6. 03 . 23

වස්සානයේ මල්…

  

 වස්සානයේ මල් පිපෙන හිමිදිරියේ

හීන් අව්වැල්ලක් ලෙසින්

නැවුම් දවසක් අරන් ඇවිදිල්ලා

යන්න ඇත්නම් යළිත් පියමැන

නුඹ අතින් අල්ලා

 

පිනි තරළ මුතු ලතා ගිළිහෙන

නෙතු සඟළ මුල රහස් කොඳුරන

හද දෙවොල රන් පහන්දැල්වෙන​  

හිනා අහුරක් එකතු කරගෙන​- යළිත් එනවානම්

 

තිඹිරි ගේ තුළ ඉපිද මියැදුන

ප්‍රේමයේ අනුහස දරාගෙන​

දෙනෝ දාහක් අතර හිටියත්

අපි හිනාවෙමු හැමට රහසින්

ඒ සුවඳ ළෙහි තුරුළු කරගෙන​

 

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

 11. 03. 2025

වැන්දඹුවකගේ ප්‍රේමය​

 

සතුරු නුවරක අතරමං කර​

මිදෙන්නට අපවාදයෙන්

පිටව ගියදා වසා හද​ ලෙන

සෙල්මුවා පිළිමෙක​​​ නියා

 

ගැඹුරු මුහුදක ගිලා බැස ගිය

කොදෙව්වේ ඇස් මානයෙන්

නුඹ හිඳින්නැති නිසල වෙනතුරු

සසල දළ රළ කාලයෙන්

 

හිරුද සඳු නැඟ දියව ගිය මුත්

දශක ගණනක් පහුවෙලා

පිරූ පෙරුමන් පැතූ පැතුමන්

නොමැත තවමත් ගිළිහිලා​

 

මහද අරණේ සුවඳ ඉහිරුණ

ප්‍රේමයේ සුහුඹුල් මලින්

විරහ තාපය නිවාලූ සඳ​

රාගයේ විසකුරු දළින්

දියව යන අද හෙටක් වෙනු මිස​

පැතුම් කඳු හෙල් තැනිතලා

නික්ම යන දෙස බලා ඉනු මැන 

කාලයේ දෙණි පෙත් බලා

 

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

11. 03. 2025

ඕක් ගහෙන් සමු ගනිමි

සඳ පහණ දියවෙලා මිහිමතට ගලන සඳ​

කවුළු දොර පෙම්කෙළින ළහිරු කෙඳි අඳුර බිඳ​

තරු කැකුළු පිපෙන මැදිය මෙත් සිටි පසෙක හිඳ​

අවසරයි සමු ගන්න සෙනෙහසින් ඇඳිළි බැඳ​

 

මඳ සුළඟ හා සමඟ සිනා වේ සිළි සිළිය

කඳුළු පිනි කැට සළිත අතුපතර දොඩමළුය​

හුදකලා ඕවිල්ල නුඹට තනි රකිනු ඇති

නුහුරු නුපුරුදු මුහුණු හෙට දිනේ වඩිනු ඇති

 

නිහඬ සිතිජය ඉමේ හිරු ගිළෙන සැඳෑවක

නිළඹ වෙරළේ හැපෙන දුර ඈත ඉසව්වක​

නුහුරු මුත් සෙනෙහසින් වැළඳ නව දනව්වක

කෙම් බිමක් සොයා යමි ඉසිඹුලන්නට දිනක

 

දූ පුතුන් ගේ මතක එකමිටක මොළවාන

නික්ම යමි නිහඬවම එහෙත් සිත සසළාන

සැඳෑ සමයට උරුම මතක පොත පෙරලාන​

යන්න මට අවසරයි තෙත දෙනෙත වියළාන​

 

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

24.02. 2025

දෙවියන් අතහල දෙවොල​

 

ඉවුරු බිඳගෙන මුවවිටෙන් පැන

ගලා යන නදියක් වගේ

දුලා නෙතුපුල් කඳුළු දියවර

දරාගෙන යන්නට නොදී

 

බලා හිටියේ මැකී යන තුරු

නුඹේ රුව මහ මඟ දිගේ

සදාකාලික පෙම්වතුන් සේ

හිඳිමු අපි වෙන්වී වගේ

 

ළපැටි හිරු රැස් පෙඟෙන තරමට

තුසර පොද ගිළිහෙන උදේ

හිතත් සැලුනා සැහැසි සුළඟට

වරාමල් පොකුරක් වගේ

 

නිවී ගියසඳ ගිතෙල් පහනේ

සිළුව ලෙණ​ ගණඳුර බිඳී

හුදකලා වූ අසපුවේ ඉම

දෙවිඳු පමණක් වැඩහිඳී

 

සැඳෑ සමයේ තුවරලා දුම්

සුවඳ​ අතරින් වෙර සිඳී

සිහින් සරකින් යාතිකාවක්

​මිමිණුනා සුළඟේ රැඳී

 

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

24.1.2025

විසිවසරක් ගෙවී ගිය සඳ​

 

කුළුඳුල් පුතු යොවුන් වියෙ දොරටුව ගාවා

මියැදුන දිනේ ළසොවින් නුඹ මොර ගෑවා

 සරදම් ඉරණමේ රළු දුක් කඳ වාවා

හඳුරුක් කන්දසේ නුඹ නිසල වූවා

කැත්තේ උදැල්ලේ අව් වැහි පිනි මැද්දේ

නුඹ පිරිමියෙකු සේ වෙහෙසී බර ඇද්දේ

හත්දරු රැහැක් රැක්කා මැද යම යුද්දේ

කුසගිනි නිවන්නට ඇවිලෙන ගේ මැද්දේ

 

දෙදරා කැණිමඬළ පෙර කරුමෙට​ වාගේ

විරසක වෙලා පාහන්නට බැරි දීගේ

අග​හිඟ ඇතත් අතමිට සල්ලිය බාගේ

රැක ගත්තාය නුඹ අප සිහදෙන වාගේ

 

දුල් උඩු වියන් බැඳි සෙවනක්දී හිසට​

මල් පාවාඩ අතුරන්නට මගෙ පයට

​අම්මා වින්ද දුක් ගිනිකඳ මෙනෙහි කොට

කඳුළක් තෙර​පුනා නොදැනිම දෙනෙත යට​

 

වැහි ඇල්ලක් වැටෙන මොහොතක සඳපළුව​

ගිළිහෙණ තැනත් නුඹ පන්දම් ගිනිසිළුව​

රෑයම බකුසු උළමුන් හඬ බිඳ හෙලුව​

නුඹ බුදු බණකි අමදින මගෙ හද මළුව​

​

මුර කාවල් පිණිස නෙත​ නිදි වරාගෙන​

මා උදෙසාම දස පෙරුමන් පුරාගෙන

මහමෙර තරම් බර නොකරම පවාරණ

දිව ඔසුවක්ය නුඹ මගෙ දුක් නිවාරණ​  

 

 

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​

5. 2. 2025