මුවැත්තියගේ ගීතිකාව​​

ඉමක් නොපෙනෙන සසර කතරේ 
නිමක් නැති මඟ වන්දනාවේ

ගිමන් හැර පැන් සනහනා

තුරු සෙවන සුව​ සල​සනා
නිමෙසකදි සරතැස නිවාලන​

කෙම් බිමක් හමුවන තුරා​ 
හිඳිමි වපුරා කඳුලු බිජුවට  

මං පෙතක් නොවැටුන ඉසව්වක​

නොදැන හසරක් අතරමංවී
තවලමෙන් මඟ​ හැරී ගිය සඳ  

අමිලදේ සැම​ ගිළිහුණේ මුත්
කුමට ලොබ බැඳ බලා ඉන්නෙද 
පුර පසින් තරු මෝදු වෙන තුරු

සැරිසරන්නෙමි නොනැවති

අඳුරු දළ වැලි කඳු වළල්ලේ
මැකුණ සෙවනැළි යළි අවදිකර
​වියරු සුළඟේ අඳෝනා මැද​
දිවා රෑ මිරිඟුවක් ලුහුබැඳ​
මියුලියක සේ හඹා ආවෙද​
රළු කුණාටුව මුණගැසෙන තුරු

තාරකා නොපිපෙන අහස යට
කාලයේ වැලිතලා පසුකර 

දුලා තරු එළි වළා අතරින්  

වළාහක දෙවියන් යදින්නට​
මිළානව යන නුවන් දල්වා
තවත් මොහොතක් බලා ඉන්නෙමි  

දෙවොල දොරගුළු විවර නොවතුදු  

දෙවිඳු නොවඩින බව දැනෙන​ මුදු

අනන්තය වෙත යොමා සවණත​

හිඳිමි සුබ අස්නක් ගෙනෙන තුරු

පවන් රැල්ලක දැවටිලාවුව.

නැවුම් බිම අස්වනු නෙළන්නට
සිනා මල් දම් පැළැඳ ගෙලවට 
කඳුළු වපුරා පලදරනදා

විමුක්තිය ගීතිකාවක්සේ  
ගැයෙනු ඇත මා ළඟින් හිඳගෙන​