සිසිර සමයේ වැස්ස ​

පුංචි හිම කැට සලන​ සිසිර සමයේ වැස්ස ​

මක මකා අඳියි දේදුනු අහස හතරවට​

වළා තිරපට අරින ඉඟිමරා යළි වසන

හිරුමඬල​ හිනාවෙයි ඔච්චමට මා එක්ක​

නිදිවරා වියූ මගෙ මල් කැකුළු දේදුන්න​

හිත පුරා දිගාරින තුරු ටිකක් ඉවසන්න​

​මැකේයයි බියෙන් ​එහි ඇඳුනු සිතුවම් ගොන්න

ළතැවුනෙමි සෙනෙහසේ මතක පොත පෙරලන්න

අහස් කුස සිසාරා ඇදෙයි හිරිකඩ පින්න

වැහි තුරල් කරන තෙක් ළිහිණියෙනි නවතින්න​

හිරු ගිලෙන සිතිජ ඉම මගෙ සුසුම ගොළුවෙන්න​

අඳුර මා ළඟ ඉඳන් කඳුළු විල කළතන්න​

ඉරා පෙම් පුරාණය​ මතකයේ නොරැඳෙන්න​

නිමා කළ මුත් සොඳුරු සෙනෙහසක තෝතැන්න

චිතකයේ ගිනි පුළිඟු නිවෙන්නට​ ඉඩ දෙන්න​ 

පියාපත් බිඳුන සිත එපා යළි ඉකිලන්න​

වියෝගේ සැඩ සුළඟ හමා ගොස් අවතැන්ව​

ඇටමිදුළු පීරිගානා කටුක සීතලේ

මුරුගසන් වරුසාව දෙබෑ කර​

හෙට අළුත් දිනක අරුණලු දකින අදිටනින්
ආත්මය වාරු කර නැඟිටින්න දිරි දරමි 

මල්ලිකා බණ්ඩාර​ 

14. 07. 2016