අභියාචනයක්

​කුණාටුවකට අසුව ඉහිරී

දසත විසිරී ගිය නිදැල්ලේ

හොවාගෙන මුදු පියාපත් යට​

අපිව ඇති දැඩි කළ කැදැල්ලේ

මියුරු මී අඹ සෙවන වූ නුඹ

නිමාකරමින් සසර මෙහෙවර

ගියෙන් යන්නට නොඑන ගමනේ

පැන්වැඩූ අපි ඇඬු කඳුලෙන්

බණ පදෙන් හිත පහදවාගෙන​

හත්දොහේ දන නිමාවූ සැණ​

අගුළු​ වැටුණා උපන් ගෙයි දොර​

ළමාවිය නම්  උයන්තීරේ

සොඳුරුතම ජීවනේ නිම්නය​

‘මහ ගෙදර​’ යනු, ළබැඳි ගීයකි

ගයා නිම කළ නොහැකි කිසිදින​

මා වවුල් පෙරහැරෙන් අහස පිරෙනා තෙක්ම​

එකින් එක තරු කැකුළු පිපී හිනහෙන තෙක්ම​

බුළුගහේ හෙවන යට ගල් පොත්ත මත වැතිර​

සඳ එබී බලන තුරු අපි රැඳී සිටියෙමුව ​

කලාමැදිරියො මඟ පහන් කොට​

නිලා මල් එළි සිළුව දල්වත​

සැඳෑ අඳුරට එලා පිරුවට

වළා විරහිත අහස හැඩ වෙත​

පද්‍යරසයේ පටන් පද්‍යාවලිය​ පොතේ

මනොප්‍රනිධානයේ සහ​ යසෝදරාවතේ​,

කවි කීව තරඟයට වැනෙනතුරු නිදිමතේ

​කෙළිදෙලෙන් එක්ව හිඳ​ බෙදා කෑ එක පතේ

මුව පොලොත්තන් රැලම​,​ කාලයේ ඇවෑමෙන්

වග වලස් කැලක්වී අදහාද නුඹ කෙසේ?

අගය මිස මිලක් නැති සල්පිලේ ලංසුවට

මිනිස්කම උගස් කළ​ කාසිවල හිලව්වට

අනවරත අරගලය​ අතරමඟ නතර කර

හිස් අතින් නික්ම යායුතු නමුදු යම් දිනක​

කඳුලු පොදියක් අරන් දෙපා මුල ඇදිලි බැඳ​

සිහිවටන පලකයේ නුඹේ රුව අසල හිඳ

කියන්නට නුඹ සමඟ නොවෑවෙන හිතේ දුක​ ​

අවසරද​ අම්මේ,

නුඹෙ සුවඳ රැඳි නිබඳ​ ගෙදර දොර’ගුළු වැටී

කඩුලු තහනම්ය මට​,

මා නිරායුධ​ නමුදු අවි දරා හිඳී උන්

තණ පිඩැලි දෙබෑ කොට​ හිතේ දුක තුනීකර​

මසිත ගිනි නිවාලන​ සිහිල් දිය බිඳක් වන්

හිත හැදෙන වචනයක් කියන් මට​ අම්මේ,

 මල්ලිකා බණ්ඩාර​

- 08.07. 2016