කරපටිය​

ගිනි කාස්ටක අව්වේ සියොලඟම​ දාඩියෙන් නෑවෙද්දි

කර මුලට හිර වෙන්ට​ ටයි පොල්ල පැටලිලා

කොයි තරම් උජාරුද​?

පීඩිතයින් පාගන දූෂිතයින් පුම්ඹාලන​

 ඒ පන්තියේ සංකේතය දරන
 පරවේණියෙන් නැතත් සන්නසෙන් 
උරුමක්කාරයන් ය අපිත් දැන්

හිම වැටෙන සීතලේ සිරුර උණුසුම් වෙන්ට

අපිම වහරන පරිදි,

"අසික්කිත බටහිර අධිරාජ්‍යවාදීන්"

අඳින පළඳින විදිය කොපි කරන​

අපිට විලිලැජ්ජාව ගෑවිලාවත් නැද්ද​? 

 මගෙ හිත කොනක, ​කෙඳිරිලි හඬක්!

අතේ පිච්චිය නැතත් කච්චියක රෙදි හොයන​

උණුසුම් කලාපෙක මුහුද මැද තනිවෙච්ච

පුංචි දිවයිනේ අපි,

දිවයිනක් වැනි හිතින් හිතන්නෙම​

එලොවටත් මෙලොවටත් වැඩක් හසරක් නොවෙන​

දේම  මිස මිනිස්කම නම් නොවේ

තුට්ටුවක හොඳක් නැති ගුණදහම් පොදක් නැති

දිරූ මළ කුණු වැසූ සොහොන් කොත් නොවෙද​ අපි

​උඩඟුකම කිරුළසේ වසා හිස් ඔළු කට්ට

වැඩපොලට ගිය වනම හිතන්නෙම,

“අපිත් ලොකුමහත්තුරු” කියලාය.​

එතැන් සිට​, පෝළිමේ ඇදෙන යටහත් පහත්

අහිංසක මිනිසුන්ට අමතන්නෙ “සිංහනාදෙන්ය ” අපි .

ඇස්පනා පිට පෙනෙන බුහුමනේ  හිලව්වට

ඔවුන් ගේ හිත් තුළින්

බුර බුරා නැගෙන අවලාද ගිනි 

සාපයක් වී ඇවිත් අපිට පළිසන් දේවි යම් දිනක​ 

"ගතට පිරුවටය වූ නුඹව​ ඔසවා තැබූ

අහිංසකයින් අසල බුරන්නට

දිරිදුන්න නිල ඇඳුම, “කර පටිය”

නුඹේ ගෙල මිරිකාවි යම් දිනක​"

හැමදාම උදෑසන කරපටිය බඳින සඳ​

මගේ පිළිබිඹුව මට ඇසෙන සේ 

කැඩපතින් මෑත්වී කෑගසා කියන හඬ​

කන් බෙරේ වැදෙන කොට

මගේ හිත දවුල සේ නිනද දෙනු ඇහෙනවා​
"මැරුණ මිනිසත්බවේ මළගමේ හඬද ඒ? 
මම මගෙන් අහනවා ​

23.07. 2016