විරාමය!

අතීතය මක මකා ලියන්නට හැමදාම​

වැරැදුනා මිස නැද්ද හරි දෙයක් තිබුණේම​

හනික යළි නැඟිටින්න පරක්කුයි වැටුනාම​

දුකට ඇඬුවා තමයි බිම ඇනී රිදුනාම

වල ගොඩැලි සමතලා කළ කෙනෙක් නැතුවාම​

ගෙවුන සැතපුම දිගයි  මඟ වෙහෙස දැනුණාම​

වැටුණ තැන පාඩමක් ඉගැන්වූ හින්දාම

හිතට නම් ඇතෙකුගේ සවිය එනවා තාම​

ළය මඬල සිදුරුකර සර-පහර බින්දාම​

ගලක් විණි විලක ලේ අසා නවනින්දාම​

හෙටක් නැති අද ලැබූ මියුරු දුක වින්දාම​

තවත් මට දිනන්නට ලොවක් පවතිනු කෝම​​?

මුවන් මෙන් ජීවිතේ මිරිඟු දිය හඹන සඳ​

ගිමන් හැර මොහොතකට තුරු සෙවන​ සිහිල මැද​

ගීතිකාවක් ගයා  අසරු පෙළ සමඟ හිඳ 

නිමක් නැති ගමන යමු මඟ රැඳෙන පවන විඳ

මල්ලිකා  එම්. බ​ණ්ඩාර

11. 11. 2016