ගිමන නිවන්නට සෙවනක් පතනා
පවස නිවන දිය දෝතක් සොයනා
නිරුදක වැලි කතරේ
ඉම නොපෙනෙන අඳුරේ
තරු පහනක් වී රැකවරණය සැදුවා
හබල කැඩී ගිය රුවල බිඳී ගිය
රළු ගල් පර අතරේ ඒ මේ අත වැනෙනා
මා තනිවූ සඳ අබලන් නෞකාවේ
පිළිසරණක් විණි සවියක්වී නිබඳා
රළ පෙළ වැළපෙන හඬට සවන් දෙන
මා සිත දළුලයි බිය සැක අපමණ
මඟ තොට නොපෙනෙන පාළු අඩවියක
අත්වැල බිඳිලා මා නෙත අඳවිණ
ඉම බිම නොපෙනෙන මහ සිඳු පතුළේ
ගිනිගෙන දැවෙනා සුන්බුන් අතරේ
ගිළී නොයන්නට තොටුපොළ වූ ඔබ
වෙරළ කොනේ මා තනියම හැරදා
මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර
5. 05. 1998
No comments:
Post a Comment