සුරුවමේ වැකි පෙළක්

දෙව් මැදුර​ සුරුවමක් ඉදිරි පිට

හැඟීමක් බැඳීමක් රිදීමක්මක්වත් නැතිව.​

ඇණ ගැසූ අහිංසක මිනිසෙකුගෙ

ලෙයින් තෙතබරිත වුණ කුරුසය,

සලකුණු කළ කෙනෙහි මා ළයේ

සිහින් කෙඳුරුමක් සේ 

ඇසෙන නෑසෙන හඬින්,

සුරුවමේ විඩාබර දෑස් මත​ 

වැකි පෙළක් මිමිණෙමින්

සනිටූහන් වෙනු දැනුනි-

“උතුරු දේවත්වයේ අවසාන සුසුම් පොද

මුදා හැර​​ වාතලය හා මුසුව යදින්නේ

මිනිස් වග උනුන් වෙත​ මිනිස්කම 

පිදිය යුතු බව කියන ​
ආයාචනය මිස;

පාට ආගම් ජාති කුල​ වලට​

බෙදා වෙන්කර පොළොව

මුරුගසන් වරුසාවදා වගේ

එකිනෙකා ඇනකොටා 

ගහ මරා බිම දමා 

නවාතැන් පොලේ ලූ 

පැදුරු කඩමාළු මෙන් 
වැරැහැලි මිනිස් වග​ 
මිහිදන් කරන්නට නම් නොවේ". 

“අද ඉපිද හෙටද අනිද්දාදැයි නොදැන​, 

මියෑදෙන මිනිසුන්ට​  

පාපයේ සාපයෙන් මුවාවෙන​

සාටකයකුත් නොවේ මිනිස්බව, 

සොබා දහමට උරුම​ ණයට ගත් 

අති ධවල​ පිරුවටකි මිනිස්බව”.

“පවිටු මස්වැදි දන රැඳෙන

ඇසට ඇස​, හිසට හිස ඉල්ලා

නපුර වපුරා මේ මිනිස් දනව්වේ

සෝක සන්තාප වළඳා මියෙන​

​අඩවියක් නම් නොවේ

නුඹෙ දෙපා දරාගත් මිහිමඬල​"

“මා යදින නුඹ,   ​

සැබැවින්ම මට​ ප්‍රේම කරයි නම්,

මිනිස් වග උදෙසාම​, මිනිස්කම සඳහාම

මිනිස් කැළ​ විසින්

අති උතුම් පිවිතුරු ප්‍රේමයේ නාමයෙන්

අල්තාරයේ පුදා උපහාර කරනු වස්  

මියෑදෙන මිනිස්කම ​ඉදිරියේ

මුදා හැරපන් නුඹේ ප්‍රේමය

අසිරිමත් විශ්වයට!"

මල්ලිකා එම්. බණ්ඩාර

08. 01. 2017