මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර ලියන්නීය.
අපේ පවුලේ තුන්වන දියණියවූ මා පවුලේ සියළු දෙනාගේ නොමද
ආදරයට පාත්‍රවූ බව මා පවසන්නේ ආඩම්බරයෙනි. නංගී පවුලේ
බාලයා නිසා අපි හැමදෙනාගේම අවධානයට ලක්වූ අතර මා කෙරෙහි අන් හැමට වඩා විශේෂත්වයක්
තිබෙන්නට ඇත්තේ පළමු වැනි දෙවෙනි සාමාජිකයින්ට අත්කර ගත නොහැකිවූ වර්ණවත් භාවයක්
මවිසින් පවුලට එක්කරනු ඇතැයි යන විශ්වාසය නිසා වන්නට ඇත. පවුලේ හුරතලිය නැත්නම්
ගිරවිය මාය. මා කියනදේට ඇහුම්කන් දෙන්නට හැමදෙනාම සැදී පැහැදී සිටියා මට මතකය.
මේ අතර පුංචි අක්කා
ගෙදරට ආදායම් උපයන මාර්ගයක් බවට
පත්වූ අතර මුදල් පරිහරණය විසින් ඇයට පෞද්ගලික ජීවිතය හැසිරවීමේ අධිපත්‍යයක් හිමි
කර දී තිබුණි. ජීවිතය සම්බන්ධයෙන් තීන්දු තීරණ ගැනීමේ නිදහසක් ඇය භුක්ති වින්දාය.
ඇතැම් විට අම්මා හෝ තාත්තා ගේ හඬට අවනත නොවන තරමට ඇය දඩබ්බර වූවාදැයි මම අනුමාන
කළෙමි. පුංචි අක්කා මට මුදල් දුන්නාය. ජනක මට වඩාත් ළං වනවිට පුංචි අක්කා මගෙන් මඳින් මඳ දුරස් වීම සිදුවූයේ එකිනෙකට සමපාතවය.
එක් සෙනසුරාදාවක අපේ ගෙදරට අමුත්තෙකු ගොඩ වැදුනේය. එය
අහම්බ සිදුවීමක් යයි පුංචි අක්කා
අඟවන්නට උත්සාහ කළාය. එහෙත් එය අහම්බයක් නොවන බව සිතන්නට මගේ හිත මට බල කරන්නට
විය. අමුත්තා අත මීටරයක් තරම්
දිග හම් බෑග් එකක් තිබුණි. අක්කා පෙරමඟට ගොස් ඔහු පිළිගත්තාය. ඉන් පසු අම්මා දෙසට
හැරී,
" අම්මා මේ මගෙ යාළුවෙක්. අළුතින් අපේ
ඔෆිස් එකට ආව එන්ජිනියර් කෙනෙක්. මේ වටිනා බඩු වගයක් අපේ දිහා තියලා යන්ට
ඇවිත්" පුංචි අක්කා කීවාය.
අම්මා ගෞරවාන්විතව අමුත්තා පිළිගෙන වාඩි වෙන්නට
සැලස්වූවාය. අනතුරුව තේ
එකක් පිළිගැන්වූවාය. කෑම ටිකක් කාලා යන්නට පෙරැත්ත කළාය. පැයකට ආසන්න කාලයක් ඔහු
අපේ ගෙදර රැඳී සිටියේය. සති තුනකට රාජකාරි කටයුත්තකට දුර ගමනක් යෙදී ඇති නිසා
ඔහුගේ පෞද්ගලික ආම්පන්න බෑගය කාර්‍යාලයේ තබා යන්නට අකැමති බව කීවේය.
“සළිලා හොඳින්
දන්න නිසා මෙහෙ තියන්ට බයක් නැහැ".
ඔහු අම්මාගේ විශ්වාසය දිනාගන්නට සුදුසු වාක්‍යයක් ද එකතු
කළේය.
අම්මා ගැලපෙන හොඳම උත්තරයක් දීගත නොහැකිව ළතැවුනාය.
අක්කා ඔහුව ඇමතුවේ “වරුණ” යනුවෙනි. දෙදෙනා බෙහෙවින් කුළු පග බව
පෙනෙන්නට තිබිණ.
තාත්තා ගෙදර ආපසු අම්මා “වරුණ ඉංජිනේරු” මහත්තයා ගැන උජාරුවෙන් කතා කළාය.
"සළිලගේ
කන්තෝරුවේ යාළුවෙක් ආව අද උදේ වරුවෙ”.
"ඉතින්...ඉතින්!"
තාත්තාගේ කට හඬෙහි අමුතු උද්‍යෝගයක් කැටිවී තිබිණි
"වටිනා බඩු වගයකුත් එක්ක බෑග් එකක් ගෙනත් තියලා ගියා සති
තුනකට දුර ගමනක් යන හින්දා".
අම්මා තාත්තාගේ හිතට වරුණ ගැන මූලික හැඳින්වීම කළේ ඒ අයුරිනි. මද වේලාවකට පසු හදිසියේ මතක්වූ කලක් මෙන්,
“පිට රටක යන්ටත්ලු ඉන්නෙ. අර පාස්පෝට් එකද
මොකද්දත් පෙන්නුවා”. අම්මා කීවාය
එදා හවස අම්මාත් තාත්තාත් වරින් වර වරුණ මහත්තයා ගැන හාර
හාරා අක්කගෙන් ප්‍රශ්න ඇසුවෝය. අක්කාද ගැලපෙන
උත්තරදී අම්මාගේත් තාත්තාගේත් සිත් තුටු පහටු වන අන්දමේ කෙටි විස්තර සැපයුවාය.
සති තුන ගෙවී යද්දී අක්කා බෙහෙවින් අසාමාන්‍ය විදියේ
උනන්දුවකින් මඟ බලා සිටියාය.
" පුංචි අක්කා,
ඇත්තටම වරුණ අයියා ඉංජිනේරුකෙනෙක්ද?"
ඔව්! වරුණලාට තේ ඉඩම් තියෙනවලු ගම්පොල දිහා. රට යන්ට සල්ලි වගයක් හොයාගන්ට ඉඩමක් විකුණන්ට ඕනලු. ඒවුණාට එයාලගෙ අම්මා නමටලු ඉඩම් තියෙන්නෙ. අම්මා
කැමති නෑලු එයාව රට යනවට”
" ඔයා කොහොමද ඔය ඔක්කොම විස්තර දන්නෙ"
"දන්නෙ මට කියපු හින්ද"
"දේපල ඉඩකඩම් අයිතිය ගැන ඇයි ඔයා එක්ක කතා කරන්නෙ?"
“ඉතින් මොකද්ද ඒකෙ
වැරැද්ද?”
'වැරැද්දක් නෑ තමයි. ඒ
වුණත් පුංචි අක්කා...ආ...අ"
මම අනතුරු අඟවන ස්වරයෙන් කීවෙමි.
“සචිරා මේ ඕන නැති
විදියට සැක කරන්ට එපා මිනිස්සු ගැන”.
පුංචි අක්කාගේ මුහුණේ දක්නට ලැබුණේ මහ හිතුවක්කාරී පෙණුමක් යැයි මට සිතුණි.
“බලමු තව ටික දවසක්
වෙනකොට...” එඩිතරවීමට මමද වගබලාගතිමි.
“පේන කියන්ට එන්ට එපා
ඔන්න”.
වරුණ ආවේ මාසයකට පමණ පසුය. ඔහු අර හම් බෑග් එක ආපහු
අරන් ගියේය. ඉන් පසු කීපවරක්ම එම බෑගය අපේ ගෙදර නවාතැන් ගනු ලැබිණි. එය ආපහු
රැගෙන ගියේ පොරොන්දුවූ දිනට වඩා කෙටි කාලයකිනි. බෑගයේ තියෙන වටිනා කියන උපකරණ ගැන දන්නේ දෙවියන් පමණි.
සමහර දවස්වල වරුණ සෙනසුරාදා දවල් කෑම කෑවේ අපේ ගෙදරිනි.
පුංචි අක්කා සෙනසුරාදාට අවශ්‍ය එළවලු සහ මස් මාළු ගෙනාවාය. වරින් වර ඔහු ගෙදර අයට
තෑගි බෝග ගෙනාවේය. තාත්තාට කමිසයක්. අම්මාට කුඩයක්, නංගීට
විසිතුරු පාසල් උපකරණ හෝ එවැනි දෙයක් ගෙනාවේය.
“සචිරා අර වරුණ හොරෙක්ද
නැද්ද කියලවත් ඔයාලගෙ අම්මලා හොයලා බලන්නැද්ද”?
දවසක හදිසියේ ජනක මගෙන් ඇහුව.
“ඇයි ඔයා එහෙම අහන්නෙ”?
“එයා සළිලත් එක්ක එහෙමෙහෙ
යනබව ඔයා දන්නෙ නැද්ද?
“එහෙ මෙහෙ කියන්නෙ”?
“ඔයා හිතනවද
වරුණ ඇත්තටම ඉංජිනේරුවෙක් කියලා?
“මං දන්නෙ නෑ”
“වරුණ බොරු
කියන්නේ සළිලට. සළිලා ගෙදරට බොරු කියන්නෙ, ඒ දෙන්න අතරේ
සම්බන්දෙ හුඟක් දුර ගිහින් මං හිතන විදියට”.
“නෑ”
මගේ ඇඟ කිලිපොලා ගියේය. පුංචි අක්කා හොරෙකුට අහුවෙලාද?
මගේ හිතේ භයානක අවතාර වගේ බහුබූත දේවල් හොල්මන් කරන්නට
විය. අක්කා අමාරුවේ වැටෙයිද? අක්කා සමඟ තනිවුණ
වෙලාවක මේ ගැන ඇසිය යුතුයයි මම සිතා ගතිමි. අක්කාගේ
ඉරියව් නිරීක්‍ෂණය කරන්නට මා පෙළඹුනේ ජනකගේ ඉඟියෙන් පසුවය.
"පුංචි අක්කා, ඔයාට හොඳටම විශ්වාසද ඔය වරුණ”?
“ඔව්! ඔයා පැහෙන්නෙ
නැතුව ඉන්ට”.
“මං දන්නෙ නෑ. මටනං බයේ බෑ”.
“ඔයා මොකටද බය වෙන්නෙ?
මට විස්වාසයි වරුණ "
අක්කා ගේ පිළිතුරට මුරන්ඩු හඬක් කැවී තිබිණැයි මම
සිතුවෙමි. සැබැවින්ම එය අධිතක්සේරුවක් යයි මට හැඟිණි.
මම හැකි හැම අයුරින්ම මගේ විභාගය සඳහා සූදානම් වීමි. ලොකු අක්කා ද දැන්
වැඩිපුර ගෙදර එන්නේ නැත. නිදහසට කරුණු විදියට කියන්නේ “final” එකට ලෑස්ති වෙන නිසා නිවාඩු දවස් වලදීත් බෝඩිමේ
නතරවී පුස්තකාලයට යන බවය.
ඒ අපේ ගෙදර විවිධාකාර වෙනස් වීම් පෙළකට අවතීර්ණ වෙමින් පැවති
අවධියක් විය. පුංචි අක්කාට පෙම්වතෙක්
හමුවී තිබේ. අම්මලාගේ අත්‍යන්ත බලාපොරොත්තු ඉටු කිරීමේ වගකීම මුළුමණින්ම මාපිට
පවැරී ඇති සෙයකි. තවමත් ඔවුන් දොස්තර සිහිනයේ ජීවත් වන බව පෙනෙන්නට තිබිණි. විභාගයට වාඩිවූ පසු මවිසින් සැපයූ පිළිතුරු
ගැන එතරම් විශාල බලාපොරොත්තුවක් තැබිය නොහැකි බව මට තේරුම් ගොස් තිබිණි. එනිසා කල්තියාම මට විභාගය අමාරු බව ගෙදරට
දැනුම් දුන්නේ, හිත් හදා ගැනීමට
ඉවහල් වන අයුරින් ඔවුන් දැනුවත් කර තිබීම නුවණට හුරුයයි අදහස් කළ බැවිනි.
මීළඟ කොටස නුදුරේදීම...
