මාලගිරවී - 10 වන කොටස​

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර ලියන්නීය​.

අපේ ඉස්කෝලේ පිට්ටනිය වඩාත් ලස්සන වෙන්නේ මාර්තු අප්‍රේල් කාලයටය. ඒ යටත් විජිත කාලේ හිට හැදී වැඩී  දැවන්තයින් බවට පත්ව තිබුණ රොබොරෝසියා ගස් වැටිය නිසාය. සෑම උදෑසනකම  ළා  හිරු රැස් වලින් අප ආවරණය කරන්නේ මේ ගස් වල හෙවනැල්ලයි. මේ කාලයට උස් අතු ඉති වැසෙන තරමට​, ළපැටි දළු කොළ පසුබිමේ පිපෙන රෝස පැහැති මලින් මේ ගස් පිරී යයි. ඉන් පසු පරවුණ මල්පෙති සෑම උදෑසනකම​ පිට්ටනිය පුරා විසිරී යයි. මල් පෙති ඉහිරුණ පොළොවේ පා තියන්නටත් ලෝබයි වගේ. බිම මත වැතිර ඇති පරමල් පෙති මැඩගෙන නොගොස් අපි හීන් සීරුවෙන් අඩිතියා ඇවිදින්නට වගබලා ගනිමු. මල් ඇතිරිල්ල දකින කොට හිතට දැනෙන්නේ හරිම ප්‍රබෝධයක්. අපූර්වත්වයක්! සති අන්තයේ ගෙදර හිරවෙලා ඉඳලා සඳුදා ඉස්කෝලේ ආවාම හරියට ඉහේ මලක් පිපුණ වගේ. එකක් නෙවෙයි හතක්! දවස ඇරැඹුණේ ඉතාමත් ප්‍රබෝධයෙනි. කට කමසෙය්‍යාවක් නැතුව කරන කතා සහ තොර තෝන්චියක් නැති සිනා, කෙඳිරුම් හඬ, එකිනෙකින් වෙන්කර ගත නොහැකි අයුරින් සංකලනය වී ඇත. ඒක හරියට මීමැසි රංචුවක මිමිණූමක් වගේ. 

හැම සඳුදාවකම අපේ ඉස්කෝලේ මුළු ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවම උදේ එසෙම්බ්ලි එකට සහභාගී විය යුතුය​. අපි පොත් පත් පන්තියේ ඩෙස්ක් එක මත තබා හැමෝම පිට්ටනියට යායුතුය​. පළමුවෙනි පන්තියේ සිට අනු පිළිවෙළින් මිදුලේ ඉදිරිපිට තිරස් අතට, එකිනෙකා පිටුපස කෙලින් සිටගත යුතුය​. 

එදාත් පන්තියේ අනික් ළමයින් සමඟ මමද​ පෝලිමට එක් වීමි. අපේ පන්තියේ පෝලිම​, උසස්පෙළ පන්ති වලට ඉදිරියෙනි. එකිනෙකා අභිබවමින් කරන කතා නිමාවට පත්කරමින් ප්‍රින්සිපල් වේදිකාවට ආවේය​. අපි සියළු දෙනා මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඬ වීමු. පන්සිල් සමාදන් වීම, විදුහල්පතිගේ නිවේදන, පිළිවෙලින් අවසන් විය​. අනතුරුව ශිෂ්‍ය නායක නායිකාවන් උඩ මිදුලට කැඳවන ලදී. පන්ති නායක නායිකාවන්ට තම තමන් ගේ පන්තියේ සිසුන් නිශ්ශබ්දව තබා ගැනීමට අණ කෙරිණි. හයෙන් පහල ළමුන් පන්තිවලට ගොස් එදිනට නියමිත වැඩ අරඹන්නට නියම විය​.

අපි, ඒ කියන්නෙ හයෙන් ඉහල 13 පන්ති දක්වා ප්‍රධාන මිදුලේම නැවතී සිටින්නට ප්‍රින්සිපල් විසින් නියම කරන ලදී. අපි පැයක් පමණ රැඳී සිටියෙමු.  කෙමෙන් කිසියම් විපත්තියක පෙරනිමිති පහල වෙන්නට විය​. සමහරු තැතිගත් සෙයකි. බොහෝදෙනෙකුගේ තොලකට වියැළී ලේ සිදී ගොසිනි. “ළමයින් ගේ බෑග් සහ පොත් පත් පරීක්‍ෂා කරන​ හදිසි “raid” එකක්”! කසුකුසුවක් එහෙන් මෙහෙන් පැතිරෙන්නට විය​. ඉන්පසු අපට පන්ති කාමරවලට යන ලෙස දන්වන ලදී 

පන්තිභාර ගුරුවරුන් සහ ශිෂ්‍ය නායක නායිකාවන් පන්තිවලට ගොස් අපේ පොත් පත් සහ බෑග් පරීක්‍ෂා කර තිබුණි. එදා මගේ පොත ඇතුළේ තිබූ ලියුමද ඇතුළුව සිය ගණනක් "පෙම්පත්" ගුරුවරුන් අතට පත්ව තිබිණි. සතුරු කඳවුරකට කඩා වැටුන පැරෂුට් කාරයෙකුට ඇතිවන අන්දමේ භීතියකින් ත්‍රාසයකින් මම හිරිවැටී සිටියෙමි. මගේ මුළු සරුවාංගයම ගිනිබත් වෙන්නට පටන් ගැනුනි. ගෙදර ගිහින් හමාරයි! අම්මගෙන් මැරුම් කන්නට වෙනව සිකුරුයි.
දෛනික කාලසටහනට අනුකූලව එදාත් පන්ති පැවත්වුණි. අවසාන කාලඡේදයේදී අපි සියළු දෙනා කැඳවු පන්ති භාර ගුරුවරු විදුහල්පති ඉදිරියට කැඳවා ගෙන යනු ලැබිණි.  එකසිය පස් දෙනෙක්වූ පෙම්වතුන් කණ්ඩායම ඇමතූ  විනය මණ්ඬලයේ  සාමාජික ගුරුවරුන් දීර්ඝ දේශනයක් පවත්වන ලදී. දේශනාවසානයේ පෙම්වතුන් ගේ දෙමව්පියන් හෙට ඉස්කෝලේ ආයුතු බව කියවෙන ලියුමක්  ශිෂ්‍ය අත්පොතේ ලියාගන්නට සලස්වන ලදී. අපි ලියුම ලියාගත් පසු පන්තිභාර ගුරුවරු අත්සන් තැබූහ​. මම එදා ඉස්කෝලේ ප්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් පිටවුණේ මරණ වරෙන්තුව අතේ තියාගෙන යන අපරාධකාරයෙකු ලෙසය​.

යොවුන් වියේදී පෙම්පතක් ලිවීම අපාගත වියයුතු පාපයක් ලෙස වැඩිහිටියන් සලකන්නේ ඇයි? පව් සමාවක් නැතිවම අප අපායට ඇද දමන්නට තරම් දරුණු,  නොලියවුණු නීතියක් සමාජගතවී තිබීම මොන කාළකණ්ණී කමක්දැයි මගේ හිත ප්‍රශ්න කරන්නට විය​.

ඒ සමඟම ජනකහමුවී කිසියම් පිළිසරණක් පැතීමේ දැඩි උවමනාවකින් මසිත  පෙළෙන්නට විය​.  "සිද්ධ වෙච්ච සියල්ල ඔහු සමඟ කිව යුතුය" මම තීරණය කළෙමි.  බස් නැවතුමට එන විට අපේක්‍ෂා කළ පරිදිම​, ජනක පාර පැන මා  අසලට ආවේය​. මම ඉකිය වළක්වා ගන්නට නොමඳ උත්සාහයක යෙදෙමින් සිදුවූ වින්නැහිය ඔහුට පැහැදිළි කළෙමි. ජනක කලබලවූ බවක් පෙනෙන්නට නොතිබිණි. මම පුදුම වීමි.

“ඔයා බය නැතුව ගෙදර යන්න​. ඔයාගෙ ‘hand book” එක අම්මලාට දෙන්ට එපා. මම අද හවස සළිලා හම්බවෙලා ඔය ගැන කතා කරලා තීරණයක් ගන්නම්”.

ඔහු මා අස්වැසුවේය​. මම ඔහු ඇදහුවෙමි.

මම කාලය ගෙවා දැම්මේ මැලේරියා උණකාරයෙකු ලෙසය​. මගෙ ශරීරයට සත පහක පණක් තිබුණේ නැත​. උණ උත්සන්නවූ විටක මෙන් මගේ මුළු ගතම ගැහෙන්නට විය​. වචනයක් කතා කර ගන්නට බැරිතරම් මගේ උගුරේ යමක් හිරවී ඇති සෙයකි​. පියෙවි සිහිය නැතිවී ගිය බවක් මට දැනෙයි. මේ හෝන්දු මාන්දු ගතිය විසින් මා තළා පෙළා දමා තිබිණි. ජනක කුමක් කරනු ඇද්දැයි මම නොදනිමි. ඔහු පුංචි අක්කාට කුමක් කියනු ඇද්ද​? අක්කා ජනක කියන දෙයකට එකඟ නොවුණොත් නොඅනුමානවම මාව​ ඉස්කෝලෙන් අස් කරනු ඇත​. එහෙම වුණොත් ගෙදරට මුහුණ දෙන්නේ කොහොමද දෙයියනේ? අම්මා කුමකින් කුමක් කරනු ඇද්ද​? මෙගේ හිස භ්‍රමණය වෙන්නට පටන් ගනියි. ඒක හරියට​ වමටත් දකුණටත් එකවර කැරැකෙන්නාක් මෙනි.

ප්‍රේමය වැනි උත්තරීතර මානව හැඟීම් ප්‍රකාශනයක් තේරුම් ගන්නට බරි තරම් ගුරුවරු නොමේරූ අයද​? අනික් අතට ප්‍රේමය යෞවනත්වයේ සොඳුරු ආහ්ලාදය ප්‍රකාශ කිරීමක් මිස දඬුවම් දියයුතු අපරාධයක්ද​? විරුද්ධ ලිංගිකයන් කෙරෙහි ආකර්ශනය වීම මනුෂ්‍යත්වයේ නෛසර්ගික ලක්‍ෂණයක් මිස එය පාපයක් ලෙස දකින්නට සංස්කෘතියෙන් වැටකඩොළු බැඳුනේ කොහොමද​?අක්මුල් නොපෙනෙන පැටලිල්ලක මගේ හිත ගැටගැසී ඇත​. මහ මඟට බැස, "මට විසඳුමක් දීපල්ලා'යි කෑගසා කියන්නට තරම් මගේ හිත වියවුල්වී ඇත​.  

එදා හවස පුංචි අක්කා වැඩ අවසන් කර ගෙදර ආවාය​. මිදුලේ සිට ඉස්තෝප්පුව දිගේ කාමරය දෙසට එන ඇයගේ පාවහන් හඬට මම සවන් දීගෙන හිටියේ තද නින්දේ පසු වන ඉරියව්වෙනි. කාමරයට ඇතුල්වූ අක්කා නැවත කුස්සිය දෙසට ගියාය​. නැවත පාවහන් රහිත පියසන් හඬ ඇඳ අසලට විත් නතර විණි. මගේ උරහිසින් අල්ලා දෙතුන් පාරක් සෙලවූ අක්කා,

" ගොන් තකතිරුවා! මොකද්ද අර කර ගත්ත වැඩේ? ඇසුවාය​.

මම නිහඬව මුණින්තලාවී සිටියෙමි.

"අම්මා දැනගත්තොත් මරයි!" .

මොහොතක නිහැඬියාවකින් පසු නැවත කීවාය​. ​

මම ඇඳ මත වාඩිවීමි. ඒත් හිස ඔසවා පුංචි අක්කාගේ මුණුණ දෙස බලන්නට නම් ශක්තියක් නැත​.  මුදාහල කොණ්ඩය මගේ මුහුණ ආවරණය වන ලෙස වැටී තිබීණි. කෙස්‍ රොදවල් ඉවත් කිරීමට මම උනන් දු නොවුණෙමි. මගේ මහත් විමතියට පුංචි අක්කාගේ හඬේ තරහවක් ගෑවීවත් නොතිබිණි.

අපි අතර කිසිදු කතා බහක් නැතිව කොතෙක් වේලාවක් ගත වුණා දැයි නිනව්වක් නැත​. අන්තිමේදී කට හඬ අවදි කළේද පුංචි අක්කාය​.

“අන්තිමට මම තමයි බිල්ල​…”

මම කෙහෙල් ගහක් කඩා වැටන්නාක් මෙන් අක්කාගේ දෙපා ළඟ දණගසා ඇයව සිප ගතිමි.

“නැඟිටිනව දැන් ඉතින්! හෙට ඉස්කෝලෙ ගිහින් මිස් මිරැන්ඩට මං කියන්නං ඒ ලියුම මගෙ කියල​. මිස් මාව විශ්වාස කරනව​. එතකොට ඔයා නිදහස්. අපි දෙන්නගෙම අත් අකුරු සමානයිනෙ.  දැන් ඉතින් පීල්ල ළඟට යන්ට ලෑස්ති වෙන්ට, අම්මා දකින්ට ඉස්සරලා​​". කියමින් අක්කා කාමරයෙන් එළියට ගියාය​.

අක්කාට කලින් පීල්ල ළඟට ගිය මම  පිහිල්ලට හිස අල්ලන ගමන් මහ හඬින් හැඬුවෙමි. කඳුළු ගලා ගියේය​. හඬ කාටවත් නෑසුනේය​. පුංචි අක්කා කෙරෙහි උපන් අසීමිත ප්‍රේමයකින් මගේ හිත පිරී ඉතිරී ගියේය​. අක්කා මා වෙනුවෙන් ඇගේ ආත්ම ගෞරවය කෙලෙසා ගන්නට තරම් පරිත්‍යාගශීලීවීම ගැන මට දරා ගන්නට බැරි තරම් දුකක් පහල විය​.  පුංචි අක්කා හරියට මා බේරා ගන්නට ආව​ දේවතාවියක් වගේ. ජනක සහ අක්කා කිසියම්  උපක්‍රමයක් යොදා ඇති බව පසක් විය​.

පසු දින පුංචි අක්කා මා සමඟ ඉස්කෝලෙට ආවාය​. විනය මණ්ඩලයේ ගුරුවරියක් හමුවුණ ඈ ගුරුවරියගේ දෙපාමුල දණනමා වැඳ වැටුණාය​.

“Sorry teacher”

මේ මොකද​? ඇයි සළිලා “sorry “කියන්නෙ? ගුරුවරිය ඇසුවාය​.

“මිස්, මෙතන ලොකු වැරැද්දක් වෙලා තියෙනව​. මම මගේ “boyfriend”ට ලියපු ලියුම පොතක් ඇතුලෙ දාලා තිබුණා. නංගී ඒ පොත​ ඉස්කෝලෙට අරන් ඇවිත්. එයා දන්නෙ නෑ ඒක ඇතුළෙ ලියුමක් තිබුණ බව”​.

පුංචි අක්කා කීවාය. සැහෙන වේලාවක් අක්කාත් මිස් මිරැන්ඩාත් කතාකරමින් සිට, මිස් මිරැන්ඩා කාර්‍යාලය තුළ නොපෙනී ගියාය​. තවත් සෑහෙන වේලාවකට පසු මිස් මිරැන්ඩා අක්කා සිටින තැනට ඇවිත් යමක් කියනු පෙනුණි. අක්කා ගුරුවරිය සමඟ කතාකරමින් සිට ටික වේලාවකින් මා සිටි තැනට ආවාය.

 “කවුරුහරි ඇහුවොත් කියන්ට ඒ මගේ ලියුමක් කියල. හරිද​? අක්කා ඒ ලියුම තැපල් කරන්ට හිතාගෙන පොත ඇතුළෙ තියලා. මම ඒ පොත අරන් ආවා කියවන්න හිතාගෙන, කියල කියන්න​.”

පුංචි අක්කා මාවෙත ඇවිත් වට පිට බලා රහසින් කීවාය​.

මම හිස සොලවා එකඟවීමි..

 “පන්තියේ ළමයින්ට කියන්ට, “ලියුම මගෙ” කියල​. ඔයා මොනවත් දන්නෙ නැහැ කියන්ට”​​. නැවතත් කී පුංචි  අක්කා ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුවෙන් පිටව නොපෙනී යනතුරු බලා සිටි මම පන්තියට ගියෙමි. ඉන්පසු කුමක් වීදැයි මම නොදැන සිටියෙමි.

කෙසේ හෝ මගේ ආමන්ත්‍රණය ලීක්වී තිබුණි. මගේ ලියුම address කර තිබුණේ, “මා ආදරණීය - J "ලෙසය. අවසන් කර තිබුණේ “මා ඔයාගේ මාල ගිරවි” යනුවෙනි.  ජනක විසින් මා ඇමතුවේ "මාල ගිරවී" නමිනි. ඔහු ඒ නමට බෙහෙවින් ප්‍රිය කළේය​. එයම මගේ ගැලවීමේ බෞතීස්මයද වීය​.  

ඒ සිද්ධියෙන් පස්සෙ මුළු ඉස්කෝලේම පිරිමි ළමයි මට කීවේම “මාල ගිරවී” කියල​. පසු කාලය වන විට මගේ මිතුරියන් පවා මා ඇමතුවේ ‘මාල ගිරවී’ යනුවෙනි. මගේ උප්පැන්නයේ නමටත් වඩා “මාලගිරවී” යන්න​ මුළු ඉස්කෝලේම​ ළමුන් අතර​ රෙජිස්ටර්වී තිබුණි. අදත් සමහරු මා දන්නේ සචිරා ලෙස නොව "මාල ගිරවී' කීවොත් ය​.

මීළඟ කොටස නුදුරේදීම​...