සංහිඳියාව​

​පවුරක් බිම වැටී රුපු දළ සිඳපු පෙර​

වරපට සිඳී දෑ කුල ගොත් අවදිකර​ ​

බිඳුනේ හොඳ හිතයි පෑහිය නොහැකි යුර​

බාසුරු අගුළුදා ඇත හිරු නඟින දොර​

හැදුනේ ළබැඳිකම් ගම් බිම් එකතු කර​

රැඳුනේ එකම හෙවනක යුගයකට පෙර​

මාපිය සුතනඹුන් වරිගෙන් තුරන් කර​

හිඳුනේ මිනිස්කම යුද​ ගිනි වැදුන වර​ ​

තවලම් පොලේ වස් දඬුවේ ගී රාවේ

කඳු සිරසේ නද දුන් කඩුගන්නාවේ

අම්බලමේ කවි කියමින් හැන්ඳෑවේ

තුන් නිඹුලුන්ව අපි මල් පැණි​ තොලගෑවේ

දැහැනට බැද තබන නවගුණ වැල සේම​

ගජමුතු වැල කැඩුණි කුල ගොත් අතරේම​  

ගිළිහී වැටෙනු දැක සූකර කැළසේම​

පාගා දැමිණි ගඳ කළලෙහි පතුළේම​

සෙංකඩගල නුවර පසතුරු වැයෙන සඳ​

අල්ලා දෙවිඳු නමදින විට ඇදිලි බැඳ​

තල්වැට මායිමේ කෝවිල්  සුවඳ විඳ​

ඔරසන් කියු අපෙ ඉරණම කොතැනකද?

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර