උමතුව

හැතපෙන බත ලිප තියාන​

පලා ඇඹුලකුත් හදාන

කිරිදරුවන් රැක බලාන

නුඹ එනතුරු මඟ බලාන​

මතු බුදුවේයයි පතාන​

නින්දා ගැරැහුම් දරාන​

මුව පොව්වක සේ හඬාන

දුක මිහිරක් යයි හිතාන​
දසක ගණන් ගතව ගියා​
මම තවමත් මඟ බලාන​

නුඹ උමතුව සිටිනා බව​

හාංකවිසියක් නොමැතිව​

දේව දාසියකවූ මුත්

දෙවොලේ පුදපෙත් පුරාන​

කුරුස ගහේ මා නංවා

මිටිපහරින් තඩිබානා

දෑත දෙපය පමණක් නොව​

මගෙ හදවත සිඳ මඩිනා

සිහසුන කිරුළද හැරදා

මට පෙම්කළ දිවි පරදා

පෙරුම් පිරූ සංසාරේ

නුඹමද මගෙ ඇත් රජිඳා?

මල්ලිකා එම් බණ්ඩාර​ - 

04. 04. 2018