දියණියට නොකී කවිය​

ආකාස ගංගාව පිටාරා ගලන සේ මසිත මත​

අනන්තා පරිමාණ සතුටකින් මගේ ළය පිරිතිරිණි

කුරුළු ගී තණු ගැයෙන

අසිරිමත් ඒ මොහොත ගෙනා හිමිදිරි උදේ

නුඹේ මොළකැටි මුහුණ දුටුව සඳ​.

අති මියුරු ගීතයක නින්නාදයක් ලෙසින්

පළමු වර නුඹේ හඬ මා සවණ වැකෙන සඳ​

කොහේදෝ ඉසව්වක මා හිතේ පැවැති හිඩැසක් වැසී

බැලූතෙක් මානයේ දිගාවුණ නීලගුවනත අරා

නුඹම පමණක් දිටිමි පහන් තරුවක්ව

ඒ සොඳුරු උදෑසන නුඹ මෙලොව දුටු දිනේ

නිසල දිය කඩිත්තක රඟන කුඩ මසෙකුසේ

සළිත විණි ඒ සතුට,
නිමෙසකින් අකුණු සැරයක් වැදී

මගේ ළය මඬ්ල කොනහනු ලැබිණි.

මුවවිටක් පුරාලු මතක සිතුවම් ඇඳී

මැකී යන බව දැනිණි මසිත තුළ​.

මා ටිකිරි බාල විය​, කුඩා දැරියකගෙ සමනළ සමය​

අප්‍රමාණවූ ආහ්ලාදයෙන් පිරි භද්‍ර යව්වනය​!

සුවහසක්  පැතුම්  මල් පිළිසිඳින

මිහිරිතම වසන්තය මෙන්ම​

මා දෙපා යදම්ලූ "විවාහය​" සිහිපත්ව

ලෝ දියත්තක් වගේ නෙත් කොනක

තෙරපුණා කඳුළු කැට මපෙම්ඹර දියණියනි.

"අද උපන් ගැහැණිය​, මා පුංචි දියණිය​

ඉඳ්‍රඛීලයක්සේ නැඟිටින්න දෙපයින්

චිරාගත ගැහැණියක නොවී 
බිඳ​ දමා වැට කඩොළු 
පියාපත් සළාපන්
ඈත නිල් අහස් ගැබ අනන්තෙට​​, 

මා නුඹට වරම් දෙමි"​

මගේ සිත තැතනුවා වචන පෙළ ගසන්නට.