පලාගිය අශ්වයා

දෑත් හැඳි රිදෙනතුරු පියාසර කරන්නට​

ඉමක් නැති අහස් ගැබ දිග පළල මනින්නට​

සප්ත සාගරය මැද පරතෙරක් දකින්නට​

පුංචි වැහි ළිහිණියේ නුඹ වෙහෙසුනේ කුමට​?

ළමාවිය නිමා කොට යොවුන් මල් තලාවේ

කොතෙක් නම් සුවඳ මල් පිපුනාද සිත නිබඳ​

අත දිගැර නෙළාගත නොහෙන​ මානේ පිපී

බමර කැළ වසඟ කළ සුවඳ පිරි සොඳුරු මල​

මඟ තොටක් නොදැන පිය මං නොකළ ඉසව්වක​

බියද, සැක කුහුල මැද  දෑත් පෙරවා හුනිමි

මා රැගෙන යන පිණිස උරුම ඉරණම් ගමන​

දෑස් යුග පියා ගෙන ඉඩ හලෙමි කාලයට​

ජීවිතේ පොරපිටිය සිනා කඳුලැලි මුසුව​

නන් දනන් දැක හැඳින උගත්තෙමි ජීවිතය​

විලිපිසර නොවී මඟ මිරිගුවට නොරැවටී

සනිටුහන් කරගතිමි ජීවිතය දිනන්නට​

නිමක් නැති උස් පවුරු බැමි බිඳැර යායුතුය​

බියකරුය රළුය පරළුය​ දෙපස මඟ දිගේ

ජීවිතය මා විසින් උපදවා ගත යුතුය​

නොහැරුනෙමි පසු පසට ගමන නිම වෙනතුරා

දුකද සැප සතුට  හා දිනුම පැරැදුම සමඟ​

හඹා ගියෙ කාලයයි අසෙකුගේ වෙස් අරන්

නොහැකිවිණි ගැට ගසා තබන්නට දුවන අසු

ගතද සිත වෙර සිඳී වෙහෙස යැයි හැඟෙන විට​

කුමට දොරගුලු ලම්ද පාළු ඉස්තාලයේ

MB - 03.07. 2007